ΕΝΩΣΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ – «Να μπει τέλος στον Γολγοθά της Σοφίας»

ΕΑΥΝΙ, ΕΝΩΣΗ 
Το τραγικό αυτό συμβάν υπενθυμίζει με ανακοίνωσή της η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Ιωαννίνων, σημειώνοντας πως ανάμεσα στους τραυματισμένους συναδέλφους, ήταν και μία δόκιμη τότε ειδικός φρουρός, με πολλαπλά τραύματα από πολεμικό όπλο στον ώμο και τον βραχίονα, η οποία είχε μεταφερθεί στον Ερυθρό Σταυρό, όπου χειρουργήθηκε και στη συνέχεια διασωληνώθηκε και νοσηλεύτηκε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στη συνέχεια η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων αναφέρει: «Τα χρόνια που ακολούθησαν η συνάδελφός μας έχει υποστεί μία τεράστια ταλαιπωρία έπειτα από απανωτές χειρουργικές επεμβάσεις, με το δεξί της χέρι να  έχει καταστεί μη λειτουργικό,  τα δε ψυχικά της τραύματα ανεπούλωτα. Αυτό όμως που πραγματικά μας εξοργίζει και έχει προκαλέσει την αγανάκτηση και την πικρία των συναδέλφων μας, είναι το γεγονός ότι η Σοφία, πέραν της ατυχίας της να υποστεί και να υφίσταται όσα προαναφέραμε, είχε και έχει και έναν άλλο Γολγοθά να αντιμετωπίσει, αυτόν της αντιδικίας της με το Ελληνικό Δημόσιο, στην προσπάθεια της να αποδοθούν ευθύνες σε όποιους οφείλονται για ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Το αποκορύφωμα όλων των προαναφερομένων, είναι ότι η Πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο στάθηκε απέναντί της, αντί να είναι στο πλευρό της, αλλά έφτασε και στο σημείο μετά την τελεσίδικη σε δεύτερο βαθμό δικαστική απόφαση, να ασκήσει Αίτηση Αναιρέσεως στο Συμβούλιο της Επικρατείας που εκδικάζεται την 12.12.2022».
Και καταλήγοντας η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Ιωαννίνων σημειώνει: «Ως Ένωση θεωρούσαμε ότι το μαρτύριο το οποίο βιώνει όλα αυτά τα χρόνια η συνάδελφός μας, μετά και τις πολλαπλές προσπάθειες μας, τον τελευταίο χρόνο, θα λάμβανε τέλος. Όμως τέλος δεν έχει ο εμπαιγμός στο πρόσωπό της και αυτό δεν περιποιεί τιμή στην Πολιτεία και καλούμε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς να φροντίσουν έτσι, ώστε το Δημόσιο να πάψει να υποβάλλει την Σοφία σε περαιτέρω δοκιμασία και να παραιτηθεί της Αιτήσεως Αναιρέσεως της, δείχνοντας την ευαισθησία και το σεβασμό που της αξίζει, έστω και με την καθυστέρηση αυτών των δεκατριών ετών».
Βασίλης Λούπας